|
Skribent: Simon
Emne: Re: Mellemrummet
|
(Kvinnetankar fortsat):
Byggmeister var han sjølv. Kvart hamarslag
fall traust og tung lik ord for sterke tanker.
Han er ein mann, det kviskrar eg i dag,
og eg er kvinde, blodet brår og bankar.
Vi drøymde dette huset. Hans og mitt
er kvart eit rom der lyset fell så blidt.
Det tek, det rislar meg om hjarterøter,
eg synest høyre steg av barneføter.
Alt kjem nok ikkje slik som stunda spår,
for slik som eg, slik drøymde vel dei hine,
og ingen over liv og lagnad rår.
Men alle sorgene bliver hans og mine.
Kjenn, huset dirrar mot si røyningstid!
Men aldri rømer vi or denne strid.
Vårt bu, vårt bu. Eit skip på livsens bylgjer.
Høgt over hav skin sthernene vi fylgjer.
*
Nålys
Gjenta leika i stutte år,
lengta mot sin aller sælaste vår.
Kvinna syrgde eit barn i jord;
sidan fekk ho fleir, dei kom og die for.
Logar bykste i skog og gras;
stjernene rak lause, sol gjekk i knas.
Nålys brenn over sokken skatt;
Kvinna får eit barn kvar einaste natt.
*
Villdyraugo
Svart er natta
kring mannens bål.
Villdyraugo
gjev enno tol.
Elden er hans mod.
Siste vern.
All hjelp
er tom og
fjern.
Eldtunger her.
Rovtunger der.
Nærare, nærare.
Nær.
*
Kvifor?
Kvifor eg valde deg?
Fordi augo dine er Jønndalsdjupe.
Fordi du er elskeglad
einmannskvinne.
Fordi mine ufødde søner
ville ha deg til mor.
Fordi eg av alle kvinner
helst vil sjå deg ved dødssenga mi.
Fordi du såg avgrunnar i meg
utan å svimre.
Fordi du valde meg, vel!
Fordi du såg idéen i meg.
*
Nattfiske
I natta
ror gutan med otrar ute –
ventar på morgonbitet.
Både han og broren teier;
høgt imot nordhimmelen svartnar
husa på ein gard.
Flagremysene skinglar
berre i sinnet no;
men hujolæte rislar ned or berga
som nordlysbragd,
som blod.
Hjarta er fullt av
kastevindar,
støitar frå ei fjern og farleg fele,
angstlykke …
Eit hjarta er femten år.
*
- Ragnvald Skrede (1904 – 1983).
mvh
Simon
|
|
|
|
